Woonvergunning

COLUMN - Het schijnt dat allerlei investeerders en huisjesmelkers de goedkopere huizen in Schiedam opkopen als investeringsobject. Zo hebben de woningzoekenden met een smalle beurs het nakijken. Daarbij geldt 14.0000 euro voor een appartement blijkbaar als een redelijke prijs.

Dat is natuurlijk te gek voor worden. De woningprijzen geven niet de werkelijke waarde van huizen aan maar de gekte van wanhopige kopers die is ontstaan door de krankzinnige woningnood. Mijn ouders moesten na de oorlog acht jaar wachten op een flatje in de Nieuwland. Toen waren zij pas aan de beurt. Inmiddels is in dit keigave land de wachttijd langer.

Ondertussen zijn de babyboomers spekkoper. Zij konden immers zo rond 1980 voor een prikje een huis kopen. Nu wonen ze voor niks en anders kunnen ze hun afbetaalde onderkomen voor een godsvermogen verkopen.

Ik zal eens vertellen hoe de werkelijkheid veertig jaar geleden was. Die kan misschien inspireren tot maatregelen in het heden om te voorkomen dat de basisbehoefte 'wonen' een speculatieobject wordt.

In 1980 moest je net als nu eigen geld voor je hypotheek meebrengen. Er heerste in die dagen een behoorlijke inflatie en de rentes waren hoog. Tien procent of zo was meen ik geen uitzondering. Van het precieze percentage wil ik afwezen. Maar er was nog iets: je mocht niet zomaar in je eigen bezit gaan wonen. Daarvoor was een woonvergunning nodig. Dat was het geval met de grote meerderheid van de woningen in Schiedam, die tot de sociale sector behoorden. Ik zat daar net boven en was dus aangewezen op de 'vrije sector'.

Koophuizen beneden een bepaald bedrag behoorden ook tot de sociale sector. Ik mocht die wel kopen, maar de gemeente zou me daar dan nooit een woonvergunning voor geven. Ik mocht mijn bezit dan wel verhuren, maar uitsluitend tegen een sociale huur. Het maximum was door de overheid voorgeschreven. Als nu zo´n maatregel gold was het snel afgelopen met het opkopen van woningen aan de onderkant van de markt door speculanten.

Dat niet alleen: gemeenten eisten voor het verstrekken van woonvergunningen ook het bewijs van maatschappelijke gebondenheid. Dat je in de buurt een baan had bijvoorbeeld en/of dat je ouders er ook al woonden. Anders konden speciale eisen worden gesteld. Veel plattelandsgemeentes gaven alleen kopers in het absolute topsegment een woonvergunning. Zo zorgden ze er voor dat de kinderen van hun eigen inwoners niet weg werden geconcurreerd door nieuwkomers met een dikke portemonnee zoals nu vaak het geval is.

Rond 1980 was het voor mij blijven huren of een woning kopen in een hogere prijsklasse met een forse hypotheek. Dat laatste durfde ik niet aan.

Misschien moeten we terug naar dit soort maatregelen van verdelende rechtvaardigheid.