Vrijwilligers in Argos-karretjes zitten niet lekker

COLUMN - Een paar dagen geleden werd het besluit bekend dat de Argos-karretjes van de straat zullen verdwijnen. Ze waren de afgelopen jaren een bekend gezicht geworden in Schiedam en ze deden me altijd een beetje aan vakantie in verre warme landen denken, omdat ze in de verte iets weg hadden van tuktuks, de minitaxi’s uit Thailand. Aan de andere kant leken ze ook wel op van die kleine invalide-autootjes, de vierwielige snorfietsen met een carrosserie. En dat klopte ook wel, want ze zijn bedoeld als vervoer voor mensen die niet goed meer ter been zijn, vanwege invaliditeit of leeftijd. Als je er voor in aanmerking komt, kun je ze voor laten rijden.

Het is dan ook geen wonder dat het vlootje wordt geëxploiteerd door de Argos Zorggroep. Die trekt nu de stekker eruit. Dat is een heel precieze omschrijving van wat er gebeurt, want die karretjes lopen niet op benziene maar op electriciteit.

Hoe komt dat? De gemeente vindt het allemaal te duur. Er moet te veel geld bij. De vaste klanten kunnen ook terecht bij de regio-taxi, al stijgt voor hen de ritprijs dan van een euro vijftig naar twee euro vijftig.

Wat is de makke? De Argos-karretjes worden bestuurd door betaalde chauffeurs. Bovendien is het deels een reïntegratieproject dat is bedoeld om mensen met een grote afstand tot de arbeidsmarkt (werkgevers kotsen je uit nog voor ze je gezien hebben, betekent dat) betere kansen te geven op een gewone betaalde baan.

Er wordt nu gekeken of die karretjes toch nog door kunnen rijden, als je ze bemant met vrijwilligers. Dat wil zeggen dat de chauffeurs gratis rijden uit de goedheid van hun hart. Dan is het misschien wel betaalbaar.

Het zou een uitkomst zijn voor de mensen die nu afhankelijk zijn van dit vervoer. Aan de andere kant vervult het mijn hart met bitterheid. Mensen die nu hun brood verdienen met dit bejaarden- en invalidenvervoer krijgen de zoveelste trap: dank u wel, maar wat u doet is geen loon waard. Meld je maar weer bij Stroomopwaarts. Voor de mensen die achter het stuur zitten in het kader van hun reïntegratie geldt hetzelfde. Je bent te duur vriend. De maatschappij, wij met zijn allen of hoe de gemeente zich graag aanduidt, wij willen niet betalen voor wat je doet. Dit is voor deze chauffeurs die weer wat hoop hadden gekregen, een waardeloze kerstboodschap.

Dit is nu wat ze bij die ouderwetse en zo zinloze instantie waar je makkelijk zonder kunt, dat is wat ze bij de vakbond verdringing noemen.

Het zou natuurlijk een uitkomst zijn als vrijwilligers in het gat springen dat dreigt te vallen nu de Argos-karretjes te duur zijn bevonden. Maar die andere kant van het verhaal hoort ons met zijn allen niet lekker te zitten.