Sobo en Woonplus hebben allebei gelijk

COLUMN - Wij leven in een kwalijke tijd. Heel Den Haag loopt weliswaar de polonaise vanwege het geweldige economische herstel, maar dat is allesbehalve neergedaald bij de gewone mensen. Bovendien mag je Nederland geen echte verzorgingsstaat meer noemen. Wie zijn baan kwijt raakt langdurig ziek wordt, krijgt binnen afzienbare tijd te maken met een niet te repareren inkomensval. Ook een scheiding is een ramp.

Ooit, in de armetierige jaren vijftig, ging de regering ervan uit dat een gezin moest kunnen eten en wonen op het loon van het gezinshoofd. Nu moeten vader en moeder allebei aanpakken om de touwtjes aan elkaar te knopen, zeker nu voor wonen woekerprijzen kunnen worden gevraagd vanwege een deels door overheidsbeleid zelve ontstane woningnood. Scheiding en overlijden brengen dan meteen een financiële crisis met zich mee en een steeds meer uit de hand lopende schuldenberg. Ook hier speelt de overheid een wezenlijke rol. Die stapelt bij wanbetaling boete op boete omdat zij ervan uitgaat dat haar schuldenaren niet willen betalen in plaats van dat zij niet kunnen betalen. Elke nieuwe boete scherpt dat niet kunnen betalen aan. Daar roept men wel ‘ach en wee’ over in de kamer, maar er wordt verder geen zak aan gedaan. Dat is niet zo’n keurige formulering maar het gedrag van de politiek is wat dit aangaat ook alle keurigheid voorbij.

Dit is de achtergrond van een conflict tussen Sobo en Woonplus. Er zijn Schiedammers met een huurwoning in de problemen geraakt omdat zij hun recht op huurtoeslag kwijtraakten toen hun maandelijkse huurprijs geheel volgens de regels overigens, de 720 euro per maand oversteeg. Sobo eist dat Woonplus voor zulke trieste gevallen – mensen die buiten hun schuld in de shit raken – de huur verlaagt. Schiedams sociale verhuurder antwoordde dat het opleggen van deze huurverhogingen verplicht is en dat zij huurders in problemen dan altijd helpt met verhuizing naar een woning die wel binnen de normen voor huursubsidie valt. Niemand komt op straat te staan, garandeert Woonplus. Garandeert Woonplus dus.

Dit is een treffend voorbeeld van de krankjoreme situatie waarin wonen en huren in dit gave land geraakt zijn. Sobo heeft volstrekt gelijk met zijn kritiek, maar Woonplus zit net zo goed klem. Dat moeten verhuizen omdat je het slachtoffer wordt van regels die tot stand brengen wat niet bedoeld wordt, is bitter en schandalig maar ook het enige wat nu mogelijk is.

Waar het aan ontbreekt in deze stad en in dit land is woede. De bereidheid om een streep te trekken. Om het niet meer te nemen. Om wanbestuur wanbestuur te noemen in plaats van beleefd te blijven praten en te onderhandelen. Om krankzinnigheid krankzinnigheid te noemen. Je ziet diezelfde lankmoedigheid bij het schandaal rond de Hoekse Lijn waar de autoriteiten in zee gingen met een bedrijf (Bombardier in Quebec) dat de laatste acht jaar geen enkele grote opdracht tot een goed einde wist te brengen.

Sobo en Woonplus hebben allebei gelijk. Ze zouden samen moeten optrekken in woede en verontwaardiging.