Chagrijnige Schiedammers

COLUMN - Om de paar jaar gebeurt er iets in Schiedam waardoor de stad er landelijk gekleurd op staat. Nu heeft het AD ervoor gezorgd dat we allemaal als de bonte hond te boek staan: we hebben van alle Nederlanders het minste met de buren. Wij zijn het meest ontevreden over onze buurt. De Schiedammers geven aan elkaar en hun woonomgeving maar een zes en een half. Dit bleek uit de voorpagina van de krant. Een volledige bijlage leverde het achtergrondmateriaal. Een stelletje zijkers, dat zijn wij.

De krant kwam uit op de dag dat er in Schiedam drie feesten plaats vonden die druk werden bezocht. Als het gaat om bezoekersaantallen dan stak de opening van het nieuwe sportpark op de A4, dat ze beter 'De Dijk' hadden kunnen noemen dan Willem-Alexander, om maar eens te redeneren op de typisch Schiedamse manier, er met kop en schouders bovenuit. In de namiddag kon je over de hoofden in het Stedelijk Museum lopen, omdat de jaarlijkse Volkskrant-tentoonstelling werd geopend.

Hanneke Groenteman, voorzitter van de jury, hield een toespraak en opnieuw viel het op hoe klein tv-presentatoren in het echt zijn. Ze kwam net met het hoofd boven het spreekgestoelte uit. Dat zou ook het geval zijn geweest, als men voor Eva Jinek had gekozen, om maar eens een typisch Schiedamse opmerking te maken op zijn Algemeen Dagblads. ‘s Avonds vond de inmiddels traditionele Nacht van de Geschiedenis plaats. Het was vol, druk en gezellig. De presentaties waren van hoog niveau, de regen die in de tweede helft van de avond viel was niet echt hinderlijk, de zakkendragers zagen er prachtig uit met hun stormlantaarns en de Mental Firecrackers droegen bij aan de sfeer op het slotfeest in de Sint Joris Doele. Opnieuw waren de bitterballen boven alle lof verheven.

Nu zegt U natuurlijk: eigen roem stinkt, want je hebt er zelf gesproken en bovendien zit je in het voorbereidend comité. Eigen roem stinkt. Dat komt dan omdat U zo’n typische AD-Schiedammer bent. Altijd maar mopperen. Typisch Schiedams. Nu ik dit opschrijf moet ik denken aan mijn kindertijd, toen ik nog naar de kerk ging. Dan lazen ze altijd een stukje uit een van de evangeliën voor, wat betekende dat de mis nog lang niet afgelopen was maar toch flink opschoot. Ik vond het altijd eng als de priester voorlas hoe Jezus tot zijn discipelen riep: “Gij zijt als witgepleisterde graven”. Dat waren dan dezelfde mensen die de splinter in het oog van een ander zagen maar de balk in hun eigen oog niet.