Bijdorppark

COLUMN - Het was met dat ordelievende bestuur van ons niet te vermijden: de gemeente gaat het Bijdorppark aanpakken. Dat is de groenstrook tussen de snelweg en de Hoekse Lijn, tussen de Nieuwe Damlaan en de Parkweg. Voor het eerst wordt nu duidelijk dat die een naam heeft. Ik heb wel eens voorgesteld het gebiedje Abraham Pijnackerpark te noemen, naar de Schiedamse schilder uit de zeventiende eeuw. Het geboomte op zijn schilderijen lijkt namelijk een beetje op wat je daar aantrof.

De gemeente had er decennia niet veel aan gedaan. In de lente groeiden er massaal Fluitekruid (‘kikkerbloemen' zeggen de ware Schiedammers) op de ligweitjes. Overal woekerden struiken en kreupelhout. Bomen kregen de kans enorme kronen te ontwikkelen en de vlieren hadden vrij spel. De parkbankjes uit de jaren zestig of zo verkeerden in staat van diep verval. Toch werden zij nog gebruikt, want het Bijdorppark fungeerde ook als verliefdenlaantje. Het had voor die doeleinden een handige toegang onder het spoor ter hoogte van de Schravenlant Scholengemeenschap. Het was door de uitgroei van sommige boomkruinen hier en daar lekker schemerig. Je kon je ook discreet terugtrekken tussen de struiken of in de lente in het manshoge fluitekruid.

‘s Winters kon je dwars door de kale takken van het geboomte de snelweg zien en de Hoekse Lijn, maar vanaf de lente bleven die verborgen achter een dik bladerdak. Je moest het geluid van de passerende auto’s en treinen wel wegdenken maar dan kon je je in een eindeloos woud wanen. In feite gaat het om een lang wandelpad met hier en daar een aftakkinkje. Het park werd ook nog doorsneden door een paar brede sloten met eenden erin.

Het had zich ontwikkeld tot een plek waar echt niets aan hoefde te gebeuren. De verwildering was juist de charme van het geheel. Daar gaat de gemeente nu orde in scheppen. Dat is jammer. Ik zal heimwee blijven houden naar het Bijddorppark van weleer, waar de natuur de spot dreef met elke regelgeving. Mijn tandars zei het verleden jaar al: "Leven is inleveren".