Suikerzoet is een leerzaam festival

COLUMN - Het leuke van het Suikerzoet Filmfestival is dat zoveel films niet in bioscopen vertoond worden, maar in zalen waar je anders nooit komt of lang niet geweest bent. Zaterdagavond zag ik een prachtige biopic over de beroemde Italiaans-Franse zangeres Dalida in Pand Paulus.

Dat was tot een paar jaar terug het thuishonk van de stichting Kunstwerkt, maar tegenwoordig zit er een yogaschool in. Bovendien, zo leerde ik, is een van de belangrijkste yoga-opleidingen in Nederland bezig om er heen te verhuizen. De eerste twee van de vier studiejaren worden al aan de Korte Haven gegeven. De rest zal volgen. Dat is best een aanwinst voor de binnenstad.

Ik bekeek de film op de begane grond waar vroeger Kunstwerkt haar exposities hield. Nu is die herschapen in een intieme zaal met een spirituele atmosfeer. Ik vroeg me af of het net zo was toen dominee Francois Haverschmidt er zijn preken hield, bijna honderdveertig jaar geleden. Zo keert het gevoel van een gebouw weer naar zijn oorsprong terug.

Zonder Suikerzoet Filmfestival had ik dit allemaal niet ontdekt. Kunstwerkt heeft overigens een nieuw onderkomen gevonden bij Ruimte in Beweging, dat ook aan het festival meedoet. We zijn in Schiedam best goed bedeeld met zaaltjes en voormalige kerken waar je allerlei culturele manifestaties in kunt houden. Ook in de Lutherse Kerk aan de Lange Nieuwstraat worden dezer dagen films vertoond, een aanwinst.