Schrijvers aan de toog

SCHIEDAM - Natuurlijk is de eenvoud zijn charme, maar wie gisteravond door hartje stad sjacherde, van Oomen naar Romeijn en door naar Dee, bekroop toch wel de sensatie: dit gun ik meer mensen.

De een was een geboren komiek, de ander zong erbij, de derde was ontwapenend eerlijk, maar steeds stonden ze er toch maar: auteurs en dichters die zich genadeloos inspanden en blootgaven. Want ze gooiden toch hun kindjes, de paarlen, in de trog van de Schiedamse zwijntjes. Die soms druk aan de dis zaten, in een drankovergoten discussie, of juist in tenue de ville, vol verwachting naar een verlossend woord. In de kroeg poëzie voordragen, je moet het maar durven.

De Schiedammers waren genadig. Misschien omdat ze wel voelden wat hier speelde, misschien omdat ze maar met weinigen waren. Alhoewel. In veertien horecagelegenheden in het centrum hadden gisteravond, tijdens ‘Schrijvers aan de toog’, de mensen van de pen en de babbel, het hoogste woord. 

Zo werd het een serieus evenement. Soms hilarisch, zoals Daniël Dee, of gevat-ontroerend, zoals Joost Oomen, waarvan het ‘open pak Nesquik in de regen’ bijblijft. Prangend, zoals Aafke Romeijn vertelde over haar depressie - ‘als het wat beter met me gaat, ga ik Bach oefenen’. Jean Pierre Rawie speelde met flair de oude man, die echter stiekum ‘een beest’ bleek. En Merlijn Kerkhof bleek een begenadigd pr-manager van vader ‘stroopwafel’ Wim Kerkhof, wat bleek toen hij het persbericht schreef dat de Stroopwafels weigerden op te treden toen de Tour in Rotterdam was. 

Dat komt je toch gewoon maar tegen, op zomaar een novemberavond in Schiedam.