Er is wel wat blijven hangen, bleek op de Kloosterplaats

COLUMN - De Kloosterplaats - bij veel Schiedammers nog bekend als het pad van Bolmers - is bedoeld als een soort plek van ontmoeting voor Schiedammers van alle rangen, standen en leeftijden. Dat wil nog niet zo lukken, maar als er een festivalletje plaatsvindt, blijkt toch dat de open plek tussen Broersveld en Broersvest potentie heeft. Ineens ontstaat er sfeer. Ineens krijgt de Kloosterplaats karakter. Dat bleek afgelopen vrijdag en zaterdag, toen daar de editie 2017 van het Where we’ve met-festival plaatsvond. De ruimte was gevuld met twee podia en bars waar producten verkrijgbaar waren ter versterking van het hart en de inwendige mens. Ook rook men zo nu en dan een vleugje wiet zoals het hoort op een warme zomeravond met levende muziek.

Ik stond daar bij het podium een foto van de band te maken en bedacht mij ineens dat het al bijna vijftig jaar geleden was dat ik voor het eerst zo’n feest bezocht. Gespannen, want er zouden ook meisjes zijn en wie weet ontmoette ik er de liefde van mijn leven.

De afgelopen halve eeuw - zo moest ik vaststellen - is er eigenlijk weinig veranderd. Zo zagen de feesten er in de jaren zestig en zeventig ook uit. En er heerste een vergelijkbare sfeer. We werden een met de muziek. Dat was onze muziek en niet die van anderen. Het was onze manier van leven en niet die van anderen. Ik kon daar vrijdagavond op de Kloosterplaats moeiteloos inglijden. Natuurlijk hadden wij in onze tijd (ik mocht geen wij in onze tijd zeggen van een oude strijdmakker van vroeger, die zijn fiets tegen de ingang van het feestterrein had geparkeerd, maar ik doet het toch... natuurlijk hadden wij in onze tijd niet van dat prachtige materiaal. We wisten niet eens wat een mengpaneel was en beginnende bandjes versterkten hun elektrische gitaren met oude radio’s uit de jaren veertig en vijftig. Van professionele belichting was geen sprake. Je kon hoogstens voor sfeer zorgen door crêpepapier rond de lampen te plakken. En als we helemaal professioneel bezig waren, vertoonden we met behulp van een projector vloeistofdia’s op de wand. We spoten verschillende kleuren ecoline tussen de glaasjes van zo’n dia. Door de hitte van de lamp in de projector ontstonden dan allerlei steeds veranderende kleuren en patronen. Wij vonden dat psychedelisch want van een wietje waren wij in onze tijd niet vies.

Niet alleen de apparatuur was beter, dat geldt ook voor het niveau van de muziek. Veel van de beatbands uit onze tijd (sorry compa~nero) hakten er maar een beetje op los. Het was al gauw goed als het maar duidelijk door die oude radio’s naar buiten kwam. Daar zouden de jongeren van nu geen genoegen meer mee nemen.

Maar voor het overige was het net 1970. Het viel me wel op dat het feest door verschillende generaties bezocht werd. Ik spotte zelfs medesenioren. Later op de avond waren die verdwenen, toen de hiphop het overnam.

Ja, er is heel wat van die oude jeugdcultuur uit de gouden jaren van de rock blijven hangen. Dat was duidelijk op de Kloosterplaats.

Fijn feest. Moet blijven. Op zeker.