Eindelijk verlost van de aankondiging, nu de rest nog!

COLUMN - Zo, wat ben ik blij. De Beste Zangers op tv. Leuk programma hoor, daar niet van. Maar dat het programma nu op tv te zien is, betekent dat we nu eindelijk verlost zijn van de aankondigingen van het programma. Waarmee we de afgelopen twee weken of langer zijn doodgegooid.

Wat heb ik me geërgerd, toen ik voor de tweede keer in een half uur, of de vierde keer op een avond, in de blije ogen van Roxeanne Hazes keek, met Nielson op de bank bij Jan Smit, met Claudia de Breij ook, en een paar vaagbekende gezichten. Op een beetje tv-avond kwam de clip drie, vier keer langs - en we hebben de afgelopen weken beste wel wat tv gekeken, door omstandigheden. Zo heb je voordat je een programma ziet, al een half uur doorgebracht met de aankondiging. Dan moet je als tv-maker toch wel heel blij zijn met je programma, zeer overtuigd zijn dat niemand het mag missen.

Het is een voorbeeld van de irritante manier waarop makers van het een of ander vinden dat ze met hun producten een soort recht hebben op onze aandacht. Wat dacht je van al die mailtjes van bedrijven en instanties die van je willen weten hoe de dienstverlening is bevallen? Ook al was het een lullige vraag over een rekening. Rot op! Als er te klagen is dan kunnen we dat zelf wel, en als je als organisatie zo weinig vertrouwen in je eigen product hebt dat je te pas of te onpas een hart onder de riem of een schouderklopje nodig hebt… rot op, misbruik mij daar niet voor!

Wat te denken van die lieve meneren en vooral mevrouwen die je vanaf een bandje toespreken als je een organisatie belt. Nadat je met veel moeite de krochten van de website af bent gestruind om een telefoonnummer te achterhalen, omdat je een specifieke vraag hebt waarvan het antwoord iets meer vraagt dan de ‘Q and A’s’ van de marketingafdeling, vertelt zo’n bandjesfiguur dan dat de antwoorden op veelgestelde vragen ook te vinden zijn op de website… Nou, mij ben je dan in gedachten als klant al zo’n beetje kwijt. Het eerste wat je als klant wil is immers serieus genomen worden.

Zo snoepen allerlei instellingen, minuten, uren af van mijn tijd. Als de Belastingdienst niet blijkt te kunnen optellen en aftrekken en onnavolgbare aanmaningen stuurt, dan hang je zo een half uurtje aan de lijn om een mens van vlees en bloed aan de lijn te krijgen. En dan is het nog maar zeer de vraag of dat bij één halfuurtje blijft. 

En zo zijn de voorbeelden talrijk. Van grote partijen die er geen moeite mee hebben veel tijd van jou te vragen, maar zelf niet thuis tonen als je een beroep doet op hun tijd. Hoeveel keer wordt je wel niet geacht je cookievoorkeuren aan te geven - als je tenminste niet direct al je rechten om gevrijwaard te blijven van gebruik van je gegevens hebt weggegeven?  

Ik ben benieuwd of u er ook zo uw ervaringen mee heeft - en vooral eigenlijk: hoe reageert u? Zijn er goeie manieren om de rollen eens een beetje om te draaien? Laat horen!