Durfals gezocht!

Gewaagd rond de Waag

Dat was het thema van het feestje dat werd gevierd in Schiedam-Centrum. Het gebeurde vorige week zaterdag. De oude VVV was namelijk verhuisd naar de Waag, waar het als I-point verder door het leven wil gaan. Nu heb ik niets met onnodige Engelse benamingen, maar wel alles met Schiedamse feestjes, dus natuurlijk ging ik met het hele gezin even een kijkje nemen.

Er waren rondom het thema tal van ‘gewaagde’ activiteiten georganiseerd. Variërend van hapjes met sprinkhanen (ik heb vriendelijk doch beleefd geweigerd, zo’n waaghals ben ik niet) tot aan workshops freerunning. Maar het échte hoogtepunt qua waagstukken was toch wel het tokkelen vanaf de Grote Kerk. Iets waar mijn oudste dochter direct warm voor liep, terwijl bij mij ook het zweet uitbrak, maar dan om geheel andere redenen. Waar zij het zag als een unieke kans, zag ik vooral bungelende touwen, harde wind, en een moedige tokkelaar die half in de boom terecht kwam.

Terwijl mijn dochter geduldig in de rij stond te wachten, keek ik toe hoe er ter plekke werd geïmproviseerd om het voor de volgende waaghalzen wat veiliger te maken. En hoewel ik zag dat er echt hard werd gewerkt (inclusief complete snoeibeurt met doe-het-zelf-zaagje), nam de wind en mijn onrust alleen maar toe. Natuurlijk het zal best veilig zijn geweest, maar maak dat mijn moederhart maar eens wijs. Opgelucht zag ik dan ook hoe het ongeduld het won van de sensatie: mijn dochter vond het te lang wachten en zag er maar vanaf. Ik heb mijn best gedaan om niet te hard te juichen, althans… niet zichtbaar, want ze baalde flink.

De tokkelaars die wel het geduld wisten op te brengen, hebben waarschijnlijk de tijd van hun leven gehad. Logisch ook, want wanneer krijg je nou de kans om vanaf de kerktoren naar beneden te suizen? Juist, nooit! Ik vind het maar wat stoer van ze. Want het is best eng, zo’n eerste stap zetten. Maar zij dachten waarschijnlijk ‘wie weet wat ik misloop als ik dit niet doe’. Wat een fantastisch uitzicht ik had kunnen hebben… Het enige dat ervoor nodig was, was een beetje moed. Oké, een beetje heel veel moed. Zij bewezen maar weer eens: kansen moet je durven grijpen. Wie niet waagt… juist.

Schiedam heeft zoveel moois te bieden

Ikzelf blijf liever met mijn voetjes op de vloer. Vanaf hier zie ik ook prima hoe mooi Schiedam eigenlijk is. Jammer trouwens dat niet iedereen dat ziet. Vaak niet eens bewust hoor, het is dan meer onwetendheid. Zo werk ik bij het station en voor veel van mijn collega’s is dat kleine stukje rondom het spoor het referentiekader. De prachtige boulevard richting centrum helpt sommigen wel een stukje op weg, maar de rest haakt af bij de eerste indruk. En laten we eerlijk zijn… dat kale, ongezellige station helpt daar niet echt bij. Het stationsplein, inclusief het Poetry-paviljoen, is ook niet echt een visitekaartje. Natuurlijk, zo’n paviljoen is leuk, maar het is een beetje als een vlag op een modderschuit. Het merendeel van het station en van het plein doet toch vooral ‘leeg’ aan.

Groot was dan ook mijn vreugde toen er een AKO-vestiging zijn deuren opende op Schiedam CS. Het is een klein stapje, maar het begin is er! Ik pleit voor nog iets meer aankleding, iets meer ondernemers… een beetje zoals het in andere steden ook wordt ingevuld zeg maar.

Ach, het is sowieso een probleem van onze stad… Leegstand. Samenhang. Zo zonde. Je ziet soms door het lelijks al het moois niet meer. Met pijn in mijn hart zie ik bijvoorbeeld hoe de horeca (voormalige Admiraliteit) bij de Proveniersbrug al jaren leegstaat. Zo’n prachtig pand, op zo’n mooie plek aan het water. Hoe kan het dat daar nog niets mee gedaan is? Er is wel eens een ondernemer geweest die een poging heeft gedaan, maar dat was maar van korte duur. Terwijl… het is zo’n mooi plekje! Zoals Schiedam zoveel mooie plekjes telt… je moet ze alleen wel willen zien. En er staan nog zoveel van die mooie plekjes leeg!

Waag het eens!

Ik was oprecht verrast toen ik het nieuwe I-point in de Waag bezocht, ik wist niet eens dat wij zo’n mooie locatie hadden in Schiedam. Weer een pareltje erbij! Dat zat ‘m niet alleen in de locatie, maar ook in de passie van de mensen die verantwoordelijk zijn voor de invulling.

En eigenlijk is dat nou net precies waar we in Schiedam misschien wel een beetje een tekort aan hebben: mensen die met hart en ziel ergens voor willen gaan. Durven gaan. Natuurlijk, we hebben een hoop te doen in onze stad en er staat wel héél veel leeg.

En het is eng, zo’n eerste stap zetten. Maar toch… wie weet wat je misloopt als je het niet doet. Wat een fantastische uitzicht je had kunnen hebben… Het enige dat ervoor nodig is, is een beetje moed. Oké, een beetje heel veel moed.

Maar wat hebben we ontzettend veel behoefte aan durfals in Schiedam. Wie niet waagt…..