De Walvisch in het hart

COLUMN - Wat een goed idee is het toch geweest om de Walvisch te promoveren tot de museummolen van Schiedam.

Natuurlijk, die keuze lag voor de hand. De Palmboom ligt veel te veel uit de loop. Door zijn ligging aan de Westvest kan de grote zuster veel gemakkelijker aansluiting vinden bij het Schiedamse museumkwartier. Via de Walvisstraat en de Appelmarktbrug ben je binnen een paar minuten in het Jenevermuseum. Deze route voert ook nog langs schilderachtige stukjes stedenschoon. Dat biedt perspectief, bijvoorbeeld voor allerlei leuke activiteiten op de Vismarkt.

Nee, dat kon je allemaal van te voren bedenken, maar je ziet pas werkelijk waarom het zo´n geweldig idee was als je de Walvisch daadwerkelijk bezoekt. Ik hoop dat alle Schiedammers dat de komende weken doen. Dan kunnen ze zien hoe prachtig en indrukwekkend het binnenwerk is geworden van deze molen, die wat hoogte betreft maar een klein beetje voor de Noordmolen onderdoet. Je voelt de kracht van het gebouw als je binnen bent en de trappen beklimt. Je krijgt bewondering voor de vaklui die meer dan tweehonderd jaar geleden met niet veel meer dan hun handen dit enorme bouwwerk hebben opgericht. Je staat verbaasd over de slimme wijze waarop het windmechaniek in elkaar zit. Je doet je ogen dicht en je luistert naar het gekreun en gerammel terwijl de wieken statig draaien en je ziet als het ware de baas van vroeger met zijn acht knechten – waren het er acht? – in de weer om genoeg grondstof te leveren voor de branderijen. Je stelt je voor dat er tot laat in de avond gemalen werd en hoe overal olielampjes voor een spookachtig licht zorgden. Daarna sta je verbaasd over het feit dat er ondanks al dat open vuur toch zo weinig brand was in het oude Schiedam.

Mensen, wat is die Walvisch indrukwekkend. Wat een parel! Laten we die wereldmolen met zijn allen in ons hart sluiten.