Andrew Quail: Je ziet niet wat je ziet

SCHIEDAM – Stadsdichter van Schiedam? Ja, dat lijkt hem wel wat. Andrew Quail is tenslotte dichter te Schiedam. Maar dan t z t. Nu wil hij vooral eerst  ‘meters maken’. Als dichter, maar vooral ook als journalist.

"Binnenkort ga ik er meer werk van maken om kranten en opiniebladen te benaderen, ik wil er graag aan de slag. Met mijn studies heb ik een stevige basis gelegd van waaruit ik kan schrijven, hoewel ik journalistiek gezien nog aan het begin sta."

Als dichter heeft Quail al zijn eerste zegeningen gevierd. In december 2020 bracht hij zijn eerste dichtbundel uit, en ruim anderhalf jaar later is er nu zijn tweede. Dat is een mooi gemiddelde, we kennen dichters die een leven nodig hadden voor een bundel. Bijzonder daarbij is dat Andrew Quail dyslectisch is. Maar toen dat bij hem ontdekt werd, aan het begin van zijn schoolperiode op Spieringshoek, werd hij daardoor extra geprikkeld: "Beperking? Ik zou ze weleens wat laten zien, zo’n houding had ik, zo voelde het binnen in mij’’, aldus de jonge dichter.

De liefde voor woorden, taal en schrijven stuwden Quail op zijn achttiende naar de HBO voor Journalistiek in Utrecht, maar ‘dat werd ‘m niet’. Een rechtenstudie volgde, aan de Erasmus Universiteit. Die maakte hij wel met succes af, om door te gaan met een master Bestuurskunde. Inmiddels heeft Quail zijn scriptie ingeleverd, en is het wachten op de uitslag. Maar een 'prachtige carrière als bestuurder' ligt niet in zijn planning. Zijn studies zullen hem echter zeker verder helpen in zijn ambities, die nu vooral journalistiek gericht zijn, zo vertelt hij.

"De liefde voor taal kreeg tot nu toe niet in krantenartikelen een uitlaatklep’’, aldus Andrew. "Maar dus wel in dichtvorm’’. Zijn eerste bundel 'Enigma' vervolgde hij met een even zo mysterieus getitelde tweede bundel, dit jaar. Die noemde hij 'Anamorfose'. Een anamorfose is een vertekende afbeelding, die alleen gezien vanuit een bepaalde hoek of onder bepaalde optische voorwaarden goed te zien is. Vooral voorkomend in de schilderkunst, maar blijkbaar ook in zijn gedichten? Quail: "Soms is wat we voorgeschoteld krijgen niet de echte werkelijkheid, je moet weleens een stapje opzij doen om het echte beeld te zien. In mijn nieuwe bundel ga ik door waar ik gebleven was en probeer ik de thematiek van het leven te vangen in mijn gedichten, liefde, hoop, verlangen, verdriet.’’ Dat zijn misschien zware woorden, zo stelt de dichter, maar de kunst zit hem er nu juist in de lelijke dingen van het leven te kunnen en willen zien. "Ik schuw die zelfkant niet, maar maak het niet te zwaar. De humor is nooit ver weg."

"Ik heb mij altijd laten inspireren door dichters als Lucebert en de onlangs overleden Remco Campert. Literaire reuzen die de dichtkunst en literatuur hebben veranderd.’’ Quail laat zich weliswaar inspireren door deze dichters, maar zichzelf ermee vergelijken doet hij natuurlijk niet. Hoe zit dat overigens met zijn twee dichtbundels? Zijn die vergelijkbaar? "Ik krijg tot nu toe positieve reacties, waarbij mijn eerste bundel wat toegankelijker wordt gevonden, de tweede wat dieper." Dat krijg je, met het ‘anders kijken’, wat Quail met de titel van zijn boek wil uitdrukken.

Een gesigneerd exemplaar van Anamorfose is te verkrijgen via [email protected]. De bundel is ook in de Schiedamse boekhandel aan te schaffen.