Paul Brenkman, nummer 7, lijst 30: 'Corona is symptoom van systeem dat we anders willen'

SCHIEDAM – Tussen de Schiedammers die een gooi doen naar een plek in de Tweede Kamer is een naam nog maar amper genoemd: die van Paul Brenkman. Hij staat nummer zeven op lijst dertig.

En die lijst is zo ongeveer ook de onbekendste van alle lijsten. Terwijl er daar op nummer twee toch een naam staat die de meeste Nederlanders wel kennen – en waar ze meestal zelfs een uitgesproken oordeel over hebben: Willem Engel.

Brenkman vertelt hoe hij het bracht tot de politieke groepering van deze bekende voorvechter van het relativeren van de rol van Corona in de samenleving en het afzwakken van maatregelen door de overheid. Politiek geëngageerd was hij al veel langer. “Tien jaar geleden koos ik voor D66, dat toen het dichtst bij mij lag. Ik ben lokaal meetings gaan bijwonen. In Schiedam, ja.”

“Milieu vind ik belangrijk, onderwijs en cultuur ook.” Verwonderlijk is het daarom niet dat zijn interesse en voorkeur naar D66 uitgingen. “Maar die partij heeft het begrip milieu omgezet in klimaat.” Voor Brenkman was het helemaal geen uitgemaakte zaak dat de opwarming van de aarde een gevolg is van menselijk handelen; er zijn volgens hem ook genoeg argumenten die een andere visie ondersteunen. Zodoende kwamen de zorgen die Brenkman had over de natuurlijke leefomgeving, de luchtkwaliteit, de toekomst van de aarde, in het gedrang. “Vanuit Europa en wereldwijd, gaat het heel veel over investeren in zaken die niet altijd bevorderlijk zijn voor het milieu, zoals biomassacentrales, enorme parken met zonnepanelen en windmolens. Die geven een beperkte zekerheid. Dat schiep afstand tot D66.”

Brenkmans voorkeur verschoof naar Forum voor Democratie. “Daar voelde ik me wel op mijn plaats, ook al wordt het immigratiethema daar iets te eenzijdig en te fel neergezet. Er wordt maar wat geroepen over grenzen die dicht moeten en ‘geen asielzoekers uit islamitische landen’. Maar een meer gematigd geluid zou meer passen.”

Toen kwam Corona. “Ik ben ondernemer. Ik heb een bedrijf in zakelijk personenvervoer, geconcentreerd op het internationale vervoer. Onze klanten – ik doe dit met een partner – zijn bestuurders van grote organisaties, die de wereld rondreizen en soms op één dag drie, vier locaties aandoen. Onze kracht zijn de partnerschappen op veel locaties in de wereld, wel zeventienhonderd in totaal, zodat we onze klant bijvoorbeeld in Oslo eenzelfde kwaliteit en service kunnen bieden als in Parijs. Ik heb daar mijn ziel en zaligheid in gestoken. Vroeger waren directiechauffeurs bij grote bedrijven in dienst, nu worden wij daarvoor vaak ingezet.”

Dat kwam abrupt tot stilstand. “Tot mijn grote schrik. Wat is dit, vroeg ik me af. Mijn dochter heeft een entertainmentbureau, ze levert hostessen voor beurzen, danseressen voor evenementen en dinershows. Ik heb trots vanaf de zijlijn meegekeken hoe ze dat in in tien jaar vanaf haar zestiende heeft opgebouwd. We zaten elkaar aan te kijken: en nu, vroegen wij ons af. Wat gaat er gebeuren?”

“Ik schrok van de besmettingen. Drie tot vier procent van de mensen zou overlijden, het zou een gigantische ramp worden. De wereld ging op slot hiervoor.” Maar gelukkig pakte de werkelijkheid anders uit. “Al snel kwamen er geluiden uit China over het daadwerkelijk sterftecijfer en ook hier werd duidelijk dat die drie, vier procent mortaliteit niet reëel was, maar dat het meer in buurt van één procent zou zijn. Later leerden we dat het op 0,23 procent uitkwam. En dat is hetzelfde als een stevige griep. Er is oversterfte, maar Corona is niet de wereldwijde ramp die ons werd voorgeschoteld.”

Brenkman vond het daarom onterecht dat de maatregelen uit het voorjaar, in oktober weer terugkeerden. “Zonder dat dit ergens op gebaseerd was. Het ging om mensen op de IC, om aannames en modellen en positieve testen.”

“Dan ga je zoeken, via internet. Ik was getriggerd door het geluid dat door Viruswaarheid naar buiten werd gebracht. Dat werd een platform waar artsen, virologen, psychologen, economen, mensen uit een hele brede hoek, inzichten geven: dit is wat er gebeurt. Toen werd ik heel erg boos dat het op deze manier ging. Ik zag hoeveel mensen er slachtoffer werden van de gevolgen van de maatregelen.”

Brenkman raakte betrokken bij een initiatief om in de politiek een tegengeluid op de aanpak van de Coronacrisis te laten horen. “Ik raakte betrokken bij de oprichting van wat toen ‘Vrij en Sociaal Nederland’ heette.” Op 11 september werd de groepering opgericht, met Bas Filippini en Anna Zeven als trekkers. Brenkman werd erin als vrijwilliger actief, onder meer in het vrijwilligersselectieteam. “Ik werd coördinator van de themagroepen die belast zijn met het gezamenlijk schrijven van het partijprogramma.” Heel interessant, aldus Brenkman. “Wat zijn onze standpunten? Hoe zien we Nederland voor ons als we het voor het zeggen zouden hebben?”

Daarna begon ook het echte handwerk voor een medewerker van een partij in oprichting. “We moesten zorgen dat we mee konden doen, ondersteuningsverklaringen ophalen. Dat is best ingewikkeld in deze tijd. Gemeentehuizen zijn soms niet open. Zelfs op Bonaire kregen we steun. We gingen in twintig kiesdistricten meedoen. Verder mochten we geen bijeenkomsten organiseren, alles moest online. We hadden 35 mensen voor de kieslijst.”

Toen, pal voor het inleveren van de lijst bij de kiesraad, ging het mis. “Er ontstond een ernstig verschil van mening tussen de nummers 1 en 2 op lijst, de oprichters. Ze konden het niet meer eens worden over de te varen koers. Heel vervelend. Er ontstond een breuk en een deel van de leden en enkelen die op de kieslijst stonden splitsten zich af.”

Als gevolg van die breuk werden door beide kampen een aantal ondersteuningsverklaringen twee keer ingebracht en kon de kiesraad niet anders doen dan beide ongeldig te verklaren. “Zodoende doen we nu maar in twaalf districten mee, de andere groep in zes andere districten. Dat is heel jammer: volgens veel peilstations hadden we kans om met enkele zetels in de kamer te komen. We profileerden ons als enige partij die tegen alle Coronamaatregelen is, maar voor een menselijke, vrije en sociale samenleving.”

De splitsing decimeert de kansen van de nieuwe politieke stroming, aldus Brenkman. “Onze organisatie in feitelijk in tweeën gedeeld. Belangrijke plekken moesten we opnieuw invullen.” De Schiedamse ondernemer kon veel werk daarvoor te verstouwen, zijn bedrijf stond op een laag pitje. “Ik had gelegenheid. Maar er zijn genoeg dagen geweest waarop ik me heb afgevraagd waar we aan begonnen waren en waar dit moest eindigen.” Aan de andere kant: “De inzet leverde ook een heleboel nieuwe vrienden op. Door elkaar te stimuleren, op te peppen en samen te gaan voor een doel.”

Behalve veel werk kostte de splitsing de nieuwkomer ook de naam. “In de eerste week van februari konden we geen naam meer toevoegen.” Daarom is het nu: lijst dertig. “Intern houden we de naam ‘Hart voor vrijheid’ aan. Dat komt omdat we voor onze campagne al honderdduizenden posters hadden verspreid met die slogan en een hart erop.”

Dat hart is niet toevallig, aldus Brenkman. “Onze politieke inzet is toch liefde, verbinding, vrijheid en vertrouwen. Dat zijn onze kernwaarden.”

Dat vertaalt zich in concrete standpunten. “Zo zijn er de megalomane projecten, ontstaan in de afgelopen tien, twintig jaar. Scholen die heel groot zijn geworden maar het menselijke aspect zijn gaan missen: contact met leerlingen, autonomie voor leraren die weg is. Wij willen terug naar kleinschaliger onderwijs.”

“We zijn voor een budget voor alle leerlingen. Als je ziet wat de kosten in het onderwijs zijn per leerling. Dat budget is in principe beschikbaar. Leerlingen zouden dat zelf moeten kunnen indelen: waaraan wil jij dat geld uitgeven?”

Voor zorg geldt iets vergelijkbaars. “We zien dat zorgverzekeraars enorme invloed hebben in de vercommercialiseerde zorg. Grote farmabedrijven worden hier beter van. We zijn voor het herinvoeren van het ziekenfonds, tegen vercommercialisering. Zorg is een verdienmodel geworden; wij vinden dat gezondheid het verdienmodel moet worden.”

Een parallel is er met de aanpak van Corona. “We zien nu de enorme focus op vaccineren, in plaats van preventie en gezondheidsbevordering. Daar hoor je niemand over. Het is heel erg belangrijk dat tijdens een pandemie het immuunsysteem op orde is.” Wat dan wel weer raar is, is dat medicijnen die goed werken, die bestonden tegen malaria of artritis, in combinatie met zink en vitamine D, niet werden toegepast. “Mensen genazen ervan. Maar de focus ligt nu op het vaccin, ‘dat gaat ons redden’. Wie worden hier beter van? Dezelfde spelers die het promoten.” Volgens Brenkman zijn dat dezelfde spelers die in 2009 het vaccin tegen de Mexicaanse griep produceerden. In plaats daarvan zet hij liever in op preventie, gezond voedsel, een gezonde levenswijze.

En wat heeft lijst dertig voor visie op een stad als Schiedam? “Schiedam heeft genoeg problemen, was best een zorgenkindje, met veel sociale problemen, lage inkomens, veel concentraties van mensen met eenzelfde achtergrond in wijken die niet mee werden genomen met vernieuwing en verbetering. Maar ik moet het bestuur wel complimenteren hoe het erin geslaagd is een kantelpunt aan te brengen.” Ten goede dus.

“Ik woon in Nieuwland en ik hou van de multiculturele samenleving. Mijn vrouw komt van oorsprong uit Aruba, dus ook mijn kinderen zijn gemixt. Ik zie dat in wijken waar een gezonde mix is van verschillende achtergronden, een mooie mix van mensen, zaken beter gaan. Als je focust op lokale successen, mensen bij elkaar kunt brengen in goeie verbanden, dan kan er iets moois ontstaan. Kies voor kleinschalig, zeggen wij. Koop je boodschappen bij de lokale bakker, diensten bij lokale ondernemers, om zo een hechte samenleving te creëren. Dat kan veel beter, ook in Schiedam.”

“Corona is een symptoom van een systeem dat we anders willen. De overheid staat heel ver weg van de bevolking, van mensen. Ik volg veel debatten in de politiek. Er wordt gewoon niet geluisterd naar elkaars standpunten, er wordt gepreekt voor eigen parochie. Terwijl dat de plek is waar het moet gebeuren, waar je in de democratie door naar elkaar te luisteren, door discussie, naar een hoger plan probeert te komen.”

Paul Brenkman is vijftig jaar, heeft een dochter van 26 en een zoon van zeventien. “Ik ben geboren in Rotterdam, heb altijd in de buurt van de Kruiskade gewoond.” In 1990 ging hij werken bij Eurotax, als chauffeur in het specialistisch vervoer, daarna werd het ook organiseren en leiding geven. “Mooie projecten geleid, ook voor ministeries en het koninklijk huis.” Daarna besloot hij als ondernemer verder te gaan in hetzelfde metier; hij reisde veel om zijn netwerk van partnerbedrijven aan elkaar te knopen. “Ik ben zo’n twintig jaar ondernemer.” Zodoende kwam hij ook naar Schiedam. Maar vandaag de dag zit hij ook weer veel zelf achter het stuur van de auto, als chauffeur, ‘als bron van inkomsten’.

Vandaag is hij hard aan het werk om een belangrijk campagne-evenement te organiseren. “Een talkshow vanavond in het kader van de verkiezingen, live te volgen via sociale media.”