Cor Huijken werd gezien als laatste arbeider in PvdA-fractie

SCHIEDAM – Op 74-jarige leeftijd is deze week Cor Huijken bezweken aan het Coronavirus. Hij heeft grote verdiensten gehad voor de Schiedamse samenleving. In de nacht van maandag op dinsdag kwam hij te overlijden.

Oud-PvdA-wethouder Peter Groeneweg schreef een In Memoriam in het afdelingsblad van de PvdA-Schiedam, de Voorwaarts. Zeer terecht brengt Groeneweg onder de aandacht dat Huijken wel een omgevallen boekenkast leek. De arbeider uit de Gorzen had een onvermoede kennis van wetten en besluiten, wist er meer van dan andere raadsleden in de tijd dat Huijken in de Schiedamse gemeenteraad zat, van 1987 tot 1998. “Velen hebben die kennis van Cor onderschat, vermoedelijk omdat ze alleen de arbeider zagen of wilden zien, maar ook omdat Cor die kennis meestal niet geordend presenteerde”, merkt Groeneweg op.

Dat is volkomen waar. Cor Huijken vond het zo vanzelfsprekend dat hij wetskennis had dat hij er impliciet van uitging dat anderen in de politiek het ook wel zouden weten, en dan legde hij nauwelijks uit, of hij haalde er fragmenten uit, denkend dat zijn omstanders het precies konden plaatsen. Of zoals Groeneweg het zegt: “Hij besefte dan onvoldoende dat hij anderen moest meenemen” – in zijn logica.

Huijken had slimme ogen. Je zag er zijn binnenpretjes in als hij er weer eens voor gezorgd had dat andere fracties zich achter een PvdA-standpunt schaarden. Hij was contactueel en uitgesproken sympathiek, al interpreteerden anderen die slimme ogen soms als sluw. Hij had een verrassend groot netwerk. Groeneweg refereert aan een wandeling die ze op de Hoogstraat hadden, toen ze Sylvia Tóth zagen aankomen, de succesvolle zakenvrouw van uitzendbureau Content die in 1985 Zakenvrouw van het Jaar werd. “Cor snelde vooruit en de twee vielen elkaar in de armen. Ze kenden elkaar al jaren”, aldus de destijds verblufte Groeneweg..

Geboren in augustus 1946 in Schiedam en van eenvoudige komaf ging hij al op jonge leeftijd werken. Hij was lange tijd binnenschipper op De Hamburg. Later voer hij met een klein bevoorradingsschip en kon hij bij hoge golven alleen met een periscoop zijn weg vinden, weet Groeneweg. Door zijn technische kennis kwam Huijken aan een baan op de wal, tot geluk van zijn vrouw Riet. Hij werd machinist in het Sportfondsenbad. Daar bouwde hij eigenhandig een sauna, om de klandizie te verhogen. Later ging hij aan de slag in zwembad Groenoord, waar hij pionierde met methoden om badwater te chloreren en energiegebruik te verminderen. Groeneweg weet dat Huijken van huis uit de systemen van het zwembad wist aan te sturen en leveranciers stevig herinnerde aan geldende leverings- en garantievoorwaarden waardoor hij vaak geld voor de gemeente of het zwembad terugverdiende.

In 1986 stapte hij uit de bewonersvereniging Schiedam-Zuid, omdat deze in het wijkblad een stemadvies had gegeven voor de linkse partijen maar niet de PvdA. Hij speelde een sturende rol in de fusie van de vijf Schiedamse woningcorporaties, Volkshuisvesting, Eendracht, Sint Jozef, Onze Woning en Schiedam Vooruit. Hieruit ontstond de Woningbouwvereniging Schiedam, de nog weer later samenging met het Gemeentelijk Woningbeheer, waardoor Woonplus Schiedam ontstond. Huijken was voorstander van een fifty-fifty-verhouding tussen koopwoningen en huurwoningen in Schiedam. Hij lette ook op veiligheid en was een van de eersten die pleitte voor goed hang- en sluitwerk bij woningen.

Cor Huijken werd wel de laatste arbeider in de PvdA-fractie genoemd, ook wel de enige echte Gorzenees in de gemeenteraad. Toen het afdelingsbestuur hem in 1990 onverkiesbaar zette, tilde de achterban hem hoger op de kandidatenlijst voor de gemeenteraad.

Hij nam geen blad voor de mond, beslist ook niet naar hotemetoten. Hij was direct. Dat Groeneweg hem zo goed kende, kwam doordat ze jarenlang samenwerkten aan de Voorwaarts. Ze deden de redactie, ze deden de vormgeving, ze deden het stencilwerk en tenslotte ook nog de bezorging bij 1500 partijleden in Schiedam. Het meeste werk gebeurde in de huiskamer van Cor en Riet aan de Abbenbroeksestraat. Daar ontstond het idee dat de redactieleden bij toerbeurt een voorwoord gingen schrijven, het Voorwoorts.

Groeneweg: “Cor verraste vaak als hij hulp bood. Privé toen hij zijn schoonmoeder in huis nam terwijl die twee best moeite met elkaar hadden. In zijn werk, als hij jonge ‘gassies’ op sleeptouw nam om het vak te leren. En in het politieke handwerk toen hij uit de kofferbak van zijn auto ineens verkiezingsposters van andere partijen toverde en beschadigde posters overplakte met de nieuwe poster van die partij. Zo gingen we toen met elkaar om in de politiek!”

In discussies over integratie van allochtonen had Huijken het vaak lastig. In zijn werk in het zwembad liep hij vaak aan tegen incidenten met jongeren en dan viel het hem op – en tegen – dat het vrijwel altijd om Turkse of Marokkaanse jongeren ging die vrouwen en meisjes lastigvielen. De medewerkers van het zwembad losten dit soort voorvallen meestal zelf op, maar als Huijken de politie belde, dan wisten ze dat het menens was en kwamen de agenten pijlsnel.

De laatste jaren waren niet altijd even makkelijk voor Cor. Nadat Riet was overleden, en een van zijn kleinzoons, Daniël, zelfmoord pleegde, ging zijn gezondheid achteruit. Maar met zijn rauwe directheid bleef hij mensen voor zich innemen. Groeneweg: “Een man die met veel kabaal dat kleine hartje nauwelijks verbergen kon. Die kritisch maar ook – en vooral – trots was op zijn dochters. En op al zijn kleinzoons! Ik denk met veel waardering aan Cor terug. En aan zijn vrouw Riet. Je was er altijd welkom. En ik denk ook met een lach terug aan die keer dat ik Riet een groot plezier kon doen met kaartjes voor een optreden van Rob de Nijs in het Theater aan de Schie. Wat zal Cor zich opgelaten hebben gevoeld toen Riet al bij het tweede nummer van Rob de Nijs opstond en mee ging swingen en zelfs Rob de Nijs in de lach schoot omdat hij dat nog nooit zo vroeg op de avond had meegemaakt.”

Hieronder: een artikel uit Het Vrije Volk, 17 november 1990