Schiedamse bestuurders durven geen bijzondere dingen

COLUMN - Volgens de berichtgeving in Het Nieuwe Stadsblad hebben raadsleden van de oppositie verbijsterd gereageerd op het besluit van het college minima een geschenk van een miljoen euro en misschien wel meer te misgunnen. Daar komt het immers wel op neer. Het Fonds Vlaardingen Schiedam wilde dat bedrag op tafel leggen voor een experiment met armoedebestrijding. 150 uitkeringsgerechtigden zouden zonder voorwaarden € 150 per maand extra ontvangen zodat zij financieel wat meer bewegingsruimte krijgen  De gedachte hierachter is dat meer geld minder kansarm maakt en mensen beter in staat stelt zich aan de armoede te ontworstelen.

Schiedam weigert mee te doen. Het college ziet allerlei beren op de weg en is ook niet van plan ambtenaren tijd in de uitvoering te laten steken. Dat kost immers ook geld. De verbijstering van de oppositie is terecht. Wie laat nu een miljoen liggen om arme mensen te helpen? Toch hoeft dit besluit van het college niemand te verbazen, want de diepere achtergrond heeft te maken met de bestuurlijke tradities in Schiedam.

Men ziet het klein. Men mijdt risico. Men heeft geen fantasie.

Het ontbreekt aan durf. Het Fonds Schiedam Vlaardingen vraagt van Schiedamse bestuurders buiten de platgetreden paden te treden. Huu, daar schrikt men voor terug want dat is eng.

De gemeente lijkt niet negatief te staan tegenover plannen om vlak buiten de binnenstad een wolkenkrabber van zeventig meter op te trekken. Dat is een blijk van dezelfde mentaliteit. Bij de buren bouwen ze kolossen van minstens honderdveertig meter. Wij hier volgen dat voorbeeld na maar dan half zo groot. Op dezelfde manier waarop de Nieuwe Passage een kopie in het klein is van de shopping mall Oosterflank. De nieuwbouw in Harga en tussen de Van Haarenlaan en de metro naar De Hoek is fantasieloze massaproductie, door grote aannemers volgens een soort Ikea-concept in elkaar gezet. Het is niet groots. Het is klein. Niemand kan zich er aan stoten. Niemands mond zal er van open vallen.

Schiedamse bestuurders durven geen bijzondere dingen. Daarom is ook deze kans weer in het water van de Schie gegooid. Dat dit experiment in armoedebestrijding nu naar een andere gemeente gaat, is niet alleen verbijsterend. Het is ook moedeloos makend.

Soms is Schiedam net een dood paard. Ondanks het feit dat er ook wel dingen goed gaan.

PS. Han kan het hebben gemist, maar ook Schiedam24 schreef, op 15 juni al, over de meer dan gefronste wenkbrauwen bij sommige leden van de Schiedamse gemeenteraad over het afzien van het miljoen voor de minima in de stad, zie hier.