Piet Edelman overleefde twee bombardementen

SCHIEDAM – 14 Mei 1940 was het bombardement op Rotterdam. De vierjarige Piet Edelman maakt dat mee. Drie jaar later huist hij ook onder de bommen die in Schiedam vallen. Hij schreef en tekende er een boek over 'Hemelse wacht voor dag en nacht" en liet zich door EO-visie interviewen.

De vader van Piet was technisch hoofdcorrespondent op de scheepswerf Wilton-Fijenoord; op een steenworp afstand in Schiedam-West woonde het gezin. Maar 14 mei 1940 maakt hij door in Rotterdam, bij opa en oma. “Het heftigste wat ik in mijn leven heb meegemaakt. Nóg heftiger dan de bommen op Schiedam, drie jaar later.”

Piet Edelman (82) herinnert zich hoe hij en zijn moeder (in verwachting van zijn broertje) op die 14 de mei rond het middaguur bij opa en oma in de Vinkenstraat in Rotterdam aankomen, hoe de Duitse bommenwerpers laag boven de daken overvlogen, en hoe hij het dreunen van hun zware motoren in elke vezel van z’n lijf voelde. Een kleine jongen in een grote, nog maar net ontketende oorlog.

“We hoorden het luchtalarm afgaan, en de eerste Duitse bommenwerpers waren al te zien. Wij sprongen uit de taxi, renden samen met de chauffeur naar binnen en stonden naast opa en oma in de gang, trillend op onze benen. Even later voelden we het zuigen van de grote luchtverplaatsingen door de zware bommen die op de stad vielen. Heel dichtbij.”

Op dat moment had hij geen benul hoe het de stad verging. “Mijn moeder stond hysterisch te gillen, naast mij. Ze schreeuwde: ‘We moeten terug naar Schiedam!’ Want mijn vader zat daar nog op kantoor bij de scheepswerf. Ik hield de kleren van mijn moeder vast. Ze droeg een gele jurk, met een rode bloem. Dat vergeet je nooit van je leven meer.”

Eenmaal op straat draaide Ko, zoals zijn ouders Piet steevast noemden, zich 360 graden in de rondte, met groeiende verbazing. “Ik dacht: wat is híer aan de hand? De hele Vinkenstraat, normaal zo levendig, was volledig uitgestorven. En dan die gelige, stinkende mist, het constante, angstaanjagende gehuil van de sirenes… De bommenwerpers waren nog steeds in de lucht, klaar om een volgende lading – nóg dichterbij – te lossen. De taxichauffeur weigerde aanvankelijk. Hij durfde het niet aan om onder de bommenwerpers door te rijden. Maar mijn opa, die gelukkig kalm bleef, wist hem te overreden.”

Op topsnelheid raasde de taxi over de vrijwel verlaten wegen. Vanachter de smalle ruiten kregen ze voor het eerst zicht op de enorme catastrofe die zich voor hun ogen voltrok. De apocalyptische beelden van rook, vlammen en zwartgeblakerde puinhopen maakten een onuitwisbare indruk op de jonge Edelman. Na een zenuwslopende rit vonden ze vader Edelman terug, op de fiets tussen Rotterdam en Schiedam. “Iedereen was veilig. Goddank.”

Drie jaar later maakte Piet Edelman tot overmaat van ramp ook het bombardement op Schiedam mee, waarbij hun huis door een zware geallieerde bom werd getroffen.

Lees meer over de ervaringen van Edelman hier.