Ons schrikken is niet hun schrikken

COLUMN - En toch is het schrikken. Om twaalf uur gingen de sirenes, het was slechts op proef. Maar je staat onwillekeurig toch stil bij wat er ook achter het geluid schuilgaat: bij oorlog, bij de Oekraïne. 

Daar gaat het, vooral in het oosten van het land, dagelijks zo. Meestal niet één keer, maar meer keer op een dag. Hier in Schiedam kan je even schrikken, maar realiseer je je gelijk: oké, het is twaalf uur op de eerste maandag van de maand, niks aan de hand. Daar is het, kan ik me zo voorstellen: gaan we rennen of niet? 

Dat moet zwaar zijn, onvoorstelbaar zwaar. Steeds maar die onzekerheid. Steeds maar alles stoppen wat je doet, steeds maar de confrontatie met oorlog, met dood.

Hier en daar hoort men de sirenes al niet meer: men komt er de schuilkelders niet meer uit, zo gevaarlijk is het, de sirenes zouden voortdurend moeten gaan. Wat een last moet dat zijn, dag en nacht in het donker, met weinig anders dan elkaar. En vooral: die angst die overheerst, voor het ongewisse, dat wat komen gaat. 

Vorige week klonken er in Schiedam geen sirenes, maar geknal, ’s avonds laat. Ook daar schrik je toch even van. Ik weet niet wat de veroorzakers ervan dachten - het zal wel vuurwerk zijn geweest. Maar aan de Oekraïners in Schiedam hebben ze vast niet gedacht…