Henry de Wolf, steunpilaar waar hij zich inzette

IN MEMORIAM - Hij was een steunpilaar in de clubs waarvoor hij zich inzette: PPSC, de modeltreinenvereniging M-Track, de Heilig Hartkerk en het koor van de parochie in het bijzonder. En ook in zijn gezin, met Jolanda en zijn dochters Käthe en Corinne.

Zijn afscheid is morgen, in de Pax Christikerk in Vlaardingen. 

Henry de Wolf.

Hij overleed afgelopen woensdag, thuis bij zijn gezin en werd 61 jaar.

Als geboren en getogen Gorzenees leerde hij voetballen op ‘de boule’, samen met zijn naamgenoot die het tot in Feyenoord 1 schopte. Op school ging hij op de Willibrordusschool in de laatste jaren dat ‘de broeders’ er nog stonden. In die jaren kroop hij ook achter het orgel in de kerk, op verzoek van pastoor Donkers: op zondagavond was het kindermis. Toen al, als puber, noemde hij zichzelf atheïst; er zullen weinig atheïsten zijn met zo veel voetstappen in de kerk als hij. De treinenhobby werd toen geboren; lekker priegelen met techniek en landschappen voor de trein. In 1989 werd hij lid van M-Track.

Via Spieringshoek werd het politicologie aan de Erasmus. Dat paste hem: het cynische dat de politiek soms eigen is. De noodzaak tot analyse, tot doordenken. Maar ergens op de faculteit stokte het: je kon ook te ver doordenken, naar het oordeel van de hoogleraar. Te zeer op zoek naar het detail, te precies. Daarom werd het militaire dienst en daarna werk in de opkomende IT-industrie. 

En steeds bleef hij het lijntje met de kerk houden. Toen er een organist gezocht werd kwam een nieuwe pastoor weer bij hem uit. En hij zei ja op het verzoek. Daar leerde hij Jolanda kennen; zij stond voor hem op de bok als dirigent. Ze werden een stel, voor het koor en in het echte leven. En hielden dat beide zo’n 35 jaar vol. Door dik en dun, lief en leed.

Henry verhuisde met Jolanda naar Amsterdam, pakte zijn studie weer op, werd vader en kwam terug naar Schiedam. Voor de meisjes, die in Schiedam een betere toekomst werd voorzien dan in de hectiek van de hoofdstad. Hij werd huisman. En kreeg er taken bij in de kerk. Coördinator van de pastorie en later secretaris van het kerkbestuur. Maar zijn vingervlugheid op de witte en zwarte toetsen brachten hem in de kerk het meest: pakweg geweldig mooie vieringen met Palmzondag, Jezus Christ Superstar en later meer muziek die velen aansprak, soms ook door hemzelf geschreven.

Hij was ook een van de drijvende krachten achter de bezwaren die werden gemaakt tegen de plannen om de kerk te sluiten, al rond de eeuwwisseling. Daar hielp zijn ‘politicologenbrein’ hem om plannen te maken en stappen te zetten. Het was een mooie en spannende tijd, maar het was ook tegen de stroom in: de Gorzenkerk werd in september 2020 aan de eredienst onttrokken. 

Zijn dochters waren gaan voetballen, al op jonge leeftijd. Bij PPSC op Thurlede, waar Henry zelf ook voor het eerst de kicksen aantrok. Zij moesten nog bij de jongens, omdat er geen meisjesteams waren. Die vatte Henry en zijn geestverwanten bij de club het plan op werk te maken van de uitbouw van het meisjesvoetbal. Dochterslief konden toch niet bij de jongens blijven voetballen… Afijn, de rest is geschiedenis: dik tien jaar later voetballen er bij de club meer meisjes dan jongens. Dat is niet zomaar gebeurd: Henry legde de dames in de watten, maar hield ze ook bij de les, en bleef zelf ook een echte liefhebber van het voetbalspelletje.

Vorig jaar zomer openbaarde zich een ernstige en levensbedreigende ziekte bij Henry. Hij heeft de tijd sindsdien gebruikt om af te ronden en afscheid te nemen. Zijn cynisme heeft hij ergens onderweg achtergelaten. Er viel - bijna - geen onvertogen woord in die laatste vijftien maanden. 

Op de kaart met de kennisgeving van zijn overlijden staat: ‘Een goed mens brengt uit de goede schatkamer van zijn hart het goede voort’.