Ferry Roks: je beseft weer hoe veel je van mekaar houdt

SCHIEDAM – Twee graden was het in de koelcel waarin Ferry Roks (51) zeveneneenhalf uur zat opgesloten. Hij had mazzel, beseft hij: in de vriescel ernaast was het min twintig graden. En zijn vrouw kwam in actie.

Bidden en hopen dat er iemand is die zo van je houdt dat die je mist. Dat is het advies van Roks aan ieder die ooit nog eens in een vergelijkbare situatie komt te zitten. Hijzelf zal het nooit meer zo ver laten komen. “Ik ga nooit meer de cel in als ik alleen in de zaak ben.”

Want dat is wat er gebeurde: slagerij Groeneveld in de Sint Liduinastraat was twee weken dicht wegens vakantie. Maar Roks besloot gisteren bestellingen klaar te gaan maken die hij vandaag wilde gaan afleveren bij vaste klanten in Hoek van Holland en 's-Gravenzande. “Dat is begonnen als een geintje” – Roks woont zelf in 'de Hoek' (red.) – maar nu hebben we zo'n honderdvijftig, tweehonderd klanten daar.” Verder wat schoonmaken en opruimen. “Lekker rommelen”, aldus de slager.

Maar toen viel de deur in het slot en schrok Roks dusdanig dat hij de knop om deze te openen uittrok in plaats van induwde. Hij kon geen kant op. Hij was alleen, een telefoon had hij niet op zak in zijn korte broek en die zou bovendien toch geen signaal hebben gehad in de koelcel. Herrie maken was geen probleem, maar de koelcel is min of meer in de tuin achter de winkel gebouwd, er zijn geen bovenburen en op het dak staan koelmotoren die ook herrie maken. Hij was niet te horen.

Wat doen je dan? Vertrouwen had hij er wel in, dat zijn vrouw hem zou missen. “Ik had haar om een uur nog gesproken. Ze zit in Chaam op de camping en we spreken elkaar toch wel een paar keer per dag. Ik had haar een fijne dag gewenst; ze zou op pad gaan.” Maar Roks weet van zichzelf dat hij niet weg te branden is op sociale media en dat het haar op zou vallen als hij zich urenlang daar niet zou laten zien.

Ondertussen was het een zaak van bewegen. Twee graden in een t-shirt en korte broek is koud. “Ik had natte poten van het spoelwater.” Dus bewegen, opdrukken, lopen. Te drinken was er niet, wel een pak vla. “Dat heb ik maar opgelepeld. Ik hoefde niet aan het koelwater', grapt Roks al weer.

Wat hem opviel: “Je raakt elk gevoel voor tijd kwijt. Ik hoorde wel dat de radio aanstond, maar kon niet horen hoe of wat. Dat was ook het eerste wat ik vroeg toen ik eruit werd gehaald: in welke tijd leven we?” Roks raakte rond tweeën vast in de cel, vroeg me af of het vijf uur of zes uur was toen de deur openging, maar toen was het al na tweeën. Ik kan me helemaal voorstellen dat mensen knettergek worden als ze in een isoleercel zitten.”

“En ik heb mijn hele leven aan me voorbij zien gaan.” Dat beklijft... “Ja, als je me vraagt wat nu de ervaring is van zoiets.. Dat je wet hoe veel je van mekaar houdt. Met drie drukke kinderen...” Het wil er wel eens bij inschieten dat iedere dag voor ogen te houden. “Maar het zet je weer met beide benen op de grond”, aldus Roks. Bij waar het in het leven echt om gaat.

Maar we houden het natuurlijk wel nuchter. Mevrouw Roks bleef lekker in Chaam toen haar duidelijk werd dat het met Ferry goed ging. Dat kon ze weten omdat ze haar ongerustheid omzette in een telefoontje naar de overbuurman, die polshoogte ging nemen. Hij tikte op de ruit van de zaak, en dat hoorde Roks. “Ik dacht: het gaat me niet gebeuren dat die persoon er weer vandoor gaat.” De politie werd gebeld, die sloegen de ruit van de winkeldeur in en bevrijdden Roks. Het eerste waar Roks om vroeg – behalve de tijd: een kop koffie en een sigaretje. Ambulancepersoneel controleerde zijn temperatuur. 35,8, maar dat was al weer een kwartiertje uit de cel. “Uw temperatuur loopt al weer op, zeiden ze. Dat kwam wel goed.”

Roks reed zelf naar huis. “Maar toen was het al kwart voor twaalf.” Hij moest nog zorgen dat de ruit werd dichtgetimmerd. Thuis nam hij een warme douche en 'lag nog even een uurtje te relativeren'.

Dat relativeren doet de buitenwereld niet zo erg. Toen het nieuws gisteravond eenmaal bekend werd, reageerden klanten en relaties, vrienden en bekenden volop op de sociale media. De reguliere media toonden interesse, zoals Schiedam24 en ook Quintis Ristie namens Open Rotterdam. “Het AD komt vanmiddag nog.” En gaande het gesprek gaat de telefoon verschillende keren. “0032, dat is geen Nederland.” Als Roks de tweede keer opneemt, is het de BRT. Als Ferry Roks zich nu vanmiddag maar niet in de maling laat nemen, met 'Nederlander-moppen' op de Belgische radio...

PS. Dit artikel is gewijzigd na plaatsing. Waar eerst 9,5 uur stond, staat nu 7,5.