De Polderweg

COLUMN - Naarmate je ouder wordt, zeggen ze, denk je vaker aan je jeugd. Dat zou best wel eens kunnen kloppen want ik heb er de laatste tijd mee te maken. Een paar dagen terug stond er op deze site een leuk stuk over nieuwbouw langs de Polderweg, die paste in de bestaande bebouwing. Het zag er heel aantrekkelijk uit allemaal en er zullen best veel lezers jaloers naar gekeken hebben: met de prijzen van nu zijn zulke mooie woningen voor hen toch niet weggelegd.

De Polderweg loopt – als je de wat wijdere omgeving wegdenkt – door een van de schilderachtigste gebiedjes van de gemeente Schiedam en kronkelt over de gehele lengte langs een waterloop.  

Toen ik een jaar of acht negen was, ontwikkelde ik mij tot een echte zwerver. Ik verkende te voet de hele stad en trok op de vrije woensdagmiddagen graag de kant van Kethel op om te zien waar de wegen uitkwamen die zich achter de horizon tussen de weilanden verloren. Ik kon echter niet te ver gaan. want anders kwam ik te laat voor het eten thuis. Op een dag ontdekte ik zo de Polderweg.

Ik verkende de Kerklaan, die van de Kethelse dorpskom naar de Poldervaart liep. Tussen de weg en de weiden bevond zich een vaart waarop kleine schuiten konden varen. Ooit werd het dorp daarmee bevoorraad. Aan de kant van de Poldervaart moesten die dan met behulp van een windas de dijk op getrokken worden. Er bevond zich daar een buurtschapje dat dan ook Windas heette. Het is het enige wat nog van deze idyllische situatie rest. Bij de Windas kon je over een bol bruggetje de Poldervaart oversteken om vervolgens je weg over de dijk te vervolgen tot een splitsing vlakbij een overweg, die nu is afgesloten.  

Verschillende malen aarzelde ik bij de overweg: wat zou ik aan de andere kant aantreffen? En in hoeverre kon ik verloren lopen? Maar op een dag trok ik de stoute schoenen aan en vervolgde mijn weg over de Kerklaan, nu aan de andere kant van het spoor. Na een kort stukje volgde een ophaalbrug, die de Klapbrug heette. Daar las ik wel eens iets over in de Nieuwe Schiedamsche Courant, evenals over de zeven zwanen die in het water van de Kerklaan hadden gezwommen en plotseling verdwenen waren.

Zo jong als ik was werd ik getroffen door de schoonheid van het gebied. Langs de kronkelige Polderweg liep een watergang. Dat was de Polder, waaraan de weg dan ook zijn naam ontleende. Aan de andere kant van het water stonden grote boerderijen die allemaal door een ophaalbrug met de buitenwereld verbonden waren. Het was Holland in optima forma. Achter de oude landarbeidershuisjes die overal langs de Polderweg gebouwd waren, strekten zich weilanden uit. Nu ligt daar het uitgebreide Rotterdamse bedrijvenpark Noordwest. Een of twee van die ophaalbruggetjes zijn nog over. Er staan nog wat bouwvallen van boerderijen. De boel is echt verwaarloosd en ziet er niet meer uit.

Aan het eind van de Polderweg kwam ik op bekend terrein. Daar zag ik de Rolbrug over de Schie en het einde van de Oudedijk. Dat was een landweg die me – wist ik – terug zou brengen naar Nieuwland waar ik met mijn ouders woonde. De Oudedijk was niet zo schilderachtig als de Polderweg, maar het scheelde weinig. Nu is daar niets meer van over. Er ligt een jachthaven en daarachter heb je het industriegebied ´s-Graveland met de Gamma en een kringloopcentrum waar ze naar ik begrijp ook al de hoofdprijs vragen voor hun oude teringzooi.

Ga naar de beeldbank van het Schiedamse archief en bekijk de Polderweg in al zijn glorie.