Beetje meer respect voor mijn sticker

COLUMN - Ik schuimde net door ’t huis, er lagen overal ouwe kranten en soms moet ’t even netjes. Had ik De Dirkzwagerkrant in mijn hand. Die was een paar weekjes geleden in de bus beland. Leuk plaatje met een gezinnetje voor de gebouwen van het Dirkzwagerterrein, we kwamen er als kind best vaak zelf. Het stel en de twee kinderen zien er aan de buitengezette eettafel wel een beetje uit als kolonisten, kwartiermakers in een nieuwe buurt.

Mooi blad, twaalf pagina’s, stevig papier, veel foto’s. Maar, bedacht ik: ik heb toch een sticker op de deur, ‘nee-ja’ weliswaar. Het Stadsblaadje, ja, de rouwadvertenties, precies. Maar reclameblaadjes, daar blijk je dus ineens ook zonder te kunnen, leerde ik een paar jaar geleden. Ik was een fanatieke hoor, prijsvergelijken en zo. Maar ik geloof niet dat we veel duurder uit zijn zonder dat papier. Sterker, omdat je dingen niet koopt omdat je niet weet dat ze ‘in de aanbieding zijn’, ben je minder geld kwijt. 

In ieder geval: dit krantje over het Dirkzwagerterrein, dat is natuurlijk ook gewoon reclame. Eentje waar je veel goedkoper mee uit bent, als je niet weet dat ze in de aanbieding zijn, de nieuwe huizen.

Bovendien: lekker duurzaam, zo’n krant. Voor 99 van de honderd ontvangers niet relevant, want ze hebben al een huis waar ze tevreden mee zijn, of anders geen geld om een nieuw te kopen. En het gaat er in deze tijden toch om dat we minder gebruiken: minder papier, minder inkt, minder huizen. Hooguit misschien meer deurstickers. 

Dus, beste mensen van de Dirkzwagerkrant - ik begrijp dat dat bouwer Van Wijnen en de gemeente Schiedam zijn: voortaan wat meer respect voor mijn deursticker. In deze brievenbus geen reclame. 

PS. De schrijfster van dit stuk wist niet dat in Schiedam een regeling geldt waarin ook in brievenbussen zonder ‘nee-nee’- of ‘nee-ja’-sticker geen reclamedrukwerk mag worden bezorgd.