Afscheid van 'Gewoon Frits'

SCHIEDAM - Maandag is het afscheid van Frits Cornelissen, gekend Schiedammer. Frederik Jacobus Cornelissen overleed afgelopen woensdag. Hij werd 68 jaar.                                        

Frits was een grappenmaker. In de liefdevolle omgeving waar hij lang in Schiedam leefde en waar hij ook het leven liet, nam hij graag de mensen in de maling. Zijn zus Bep, zijn neef Robby, of nicht Jacqueline en ieder die kind aan huis was in zijn huis aan de Boterstraat. Dingen verstoppen, zich van de domme houden, tot hij het niet meer uithield en schaterend de boel verraadde. Of de veters uit je schoenen halen. Of toespraken houden. Aandacht, daar was hij niet vies van.

Frits was ook graag jarig, vertelt Robby. Zo'n zes keer per jaar was hij dat wel, als het aan hem zelf lag. Een taart, een lied en een cadeautje, dan was het goed. Behalve als dat cadeautje een voetbal en een shirt was, zoals Robby hem nog niet zo lang geleden voorschotelde. Zijn neef liet zich ook niet graag onbetuigd, als het om een geintje ging. “Van voetbal moest hij niets hebben.” Natuurlijk had Rob wel een 'echt' cadeau op zak, achter zijn rug af zo. Een cd bijvoorbeeld; het moest wel gezellig blijven. Vorig jaar was het in november kerstmis, gewoon, omdat het leuk was.

Frits werd op 1 juli 1947 in Deventer geboren met het syndroom van Down. Na het overlijden van zijn vader werd in de familie besloten dat het beter was als hij bij zus Bep ging wonen. Die was in 1965 in Schiedam neergestreken, samen met man Henk Holmer. Zij werden daar de beheerders van de Teerstoof in de Nieuwstraat.

Frits vond daar, op de begane grond onder de theaterzaal, een heerlijk thuis. Met een eigen kamer in het sousterrain. De oude kamer van Robby, die net het huis uit was. Al dat niet beroemde artiesten kenden hem, want hij liet zich zien en horen en werd ieders vriend. Hij was de enige die overal mocht komen. Of het nu ging om toneelspelers of cabaretiers, of lichttechnici en de bardame, het maakte Frits niet uit. Ieder werd zijn vriend. “Hij oordeelde en veroordeelde niet.”

Frits bezorgde zo de mensen om hem heen veel vreugde en plezier. “Hij opende deuren”, zegt Bep. Frank en vrij liet hij zich horen, want verlegen was hij niet. En altijd nieuwsgierig: “Hoe is het? Vroeg hij dan. Hij praatte met iedereen en ze kenden Frits allemaal. Hij ging overal kijken, en noemde dat werken.”

Neem de vrijwilligers van de Grote Kerk, waar Frits graag en vaak binnenliep. “Met de een dronk hij koffie, de anders nam hem mee naar buiten om een sigaretje te roken.” JP Silver, uiteraard. Zijn sigarettendoosje was altijd voor meer dan de helft gevuld, want Frits was zeer georganiseerd.

Of neem Gerard Sparla, de dragende kracht van het Filmhuis en nu Wenneker Cinema. Frits deed graag klusjes voor hem. “Het was op gegeven moment de taak van Frits dat hij de films die binnenkwamen naar boven bracht. Nou, reken maar niet dat iemand anders dat mocht doen. Als iemand het blik toevallig mee naar boven nam, dan kon die gewoon terug.”

Gerard was toch al een favoriet van Frits; ze kenden elkaar van de dagen dat Frits kwam logeren bij zijn zus. Toen hij bij Bep kwam wonen en ze besloot de 'ouwemannetjeskleren die Down-mensen in die tijd droegen' direct de deur uit te doen en nieuwe kleren te kopen gaan met Frits, zei deze dat hij kleren wilde hebben 'net als Gerard'.

Frits was dol op kinderen. De afgelopen jaren kreeg hij achternichtjes Tess en Saar, hij was er 'stapel' op. “Dan kreeg hij een zachte stem”, zegt Jacqueline. Zorgen maakte hij zich om Janine, soapie in GTST. “Toen die eens klappen had gekregen, was Frits daar erg van onder de indruk”, zegt Bep. “Maar we begrepen nog niet goed hoe zeer hem dat had aangedaan. Het waren in het stuk jongens met een punkkapsel die de klappen hadden uitgedeeld. Toen hij maanden later hier door de straat jongens met een vergelijkbaar kapsel zag lopen, zei hij 'die ga ik pakken'. Want zij hadden Janine wat aangedaan, zo begrepen we later pas."

Sinds november kwam Frits eigenlijk niet meer buiten. Hij kachelde achteruit, qua gezondheid. “Ik denk dat het overlijden van Henk daar mee te maken heeft”, zegt Robby. Henk was zijn grootste partner in het kattenkwaad. “Hij was niet meer zo gelukkig. Hij wilde zijn middagslaapje, dat hij een leven lang deed, niet meer doen. Ik denk omdat hij had gezien hoe Henk ook op bed lag, hier in huis. En niet meer op stond.”

Het hielp niet meer, het motto van Frits waar hij anderen veel troost mee verschafte: 'het komt wel goed'.

'Gewoon Frits', zoals hij voor Jacqueline, Robby en Bep was en is, is thuis opgebaard. Wie wil kan daar van hem afscheid nemen - graag na een telefoontje (010 - 4264356). De crematie van Frits is op 17 augustus vanaf vier uur op de Beukenhof.