'Jongens... het kindje heeft het niet gered'

REGIO - Met grote regelmaat plaatst de Verkeerspolitie Eenheid Rotterdam verhalen op de social media kanalen. Meestal is dat grappig, maar lang niet altijd, zoals nu...

"Ik schrijf, zoals de meesten inmiddels wel weten, regelmatig een berichtje met de nodige Rotterdamse humor, gewoon omdat het leuk is en ik simpelweg trots ben op het werk wat ik doe. Maar soms is humor niet op zijn plaats. Soms is het alleen maar de frustratie die je voelt. Frustratie omdat dingen gaan zoals ze gaan. Frustratie om een leven wat plotseling op houdt te bestaan en frustratie omdat het begrip en respect voor de medemens ver te zoeken is. Normaliter hou ik het bij die humor en blijf ik ver weg van mijn eigen gevoel en emotie, maar vandaag wil ik één keer inzoomen op dat gevoel en die emotie. Ik wil het graag iets persoonlijker maken in de hoop dat er een vorm van schaamte en besef komt bij een ieder die zich aangesproken voelt.

Het begint een tijd geleden wanneer we op een doorsnee vrijdagavond door de meldkamer naar een snelweg in Rotterdams werkgebied gestuurd worden. De melding laat weinig aan de verbeelding over: een zeer ernstig ongeval. Samen met de collega’s van de basisteams, landelijke eenheid, brandweer, ambulancedienst, Rijkswaterstaat, een traumahelikopter en alle andere diensten die er op dat moment toe doen, komen wij ter plaatste. Dat wat we van de meldkamer mee kregen bleek niet overdreven, het was één grote chaos. Direct pakt iedereen zijn taak en binnen enkele minuten zijn tientallen hulpverleners in de weer om levens te redden en het incident onder controle te krijgen.

Een kindje, een heel jong kindje, raakt zwaar gewond en wordt de ambulance in gedragen. Ik zie nog net die piepkleine vingertjes voordat de gele deuren dicht vallen. En ja, we zijn heel wat gewend, maar dat beeld, dat doet iets met je... Geen seconde wordt onbenut gelaten. Met spoed gaat het richting het ziekenhuis. Alles op alles wordt gezet om dit leventje te redden.

Rijkswaterstaat sluit voor de veiligheid van de hulpverleners en betrokken partijen de volledige snelweg af en dat heeft een behoorlijke impact op het verkeer. Tientallen kilometers aan file zijn het gevolg en we beginnen met het laten keren van het verkeer om het vervolgens via de oprit terug naar boven te laten rijden om zo iedereen zo snel mogelijk zijn weg te kunnen laten vervolgen. En hoe hard we ook ons best doen, de scheldpartijen en onvrede zijn niet misselijk. Scheldkanonnades en frustratie vliegen ons om de oren van de inmiddels zeer ongeduldig geworden bestuurders. Nog maar te zwijgen over het (langdurig) claxonneren, met piepende banden van ons wegrijden, de vluchtstrook gebruiken om sneller te zijn dan een ander en het volkomen negeren van onze aanwijzingen. Want..? Het weekend stond voor de deur? Je was bang dat je GTST miste? Je eten werd koud? Ja.. wat bezielde je nou eigenlijk?

Nu hebben wij door de jaren heen een redelijk dikke huid ontwikkeld en doet dat schelden ons persoonlijk niet zo veel. We gaan door waar we mee bezig zijn. We weten waar we het voor doen; namelijk het redden van levens en het zorgen dat uiteindelijk iedereen weer veilig thuis komt. Uren later stappen we weer in de auto. We rijden richting het politiebureau om het papierwerk te gaan doen. We praten na over het incident. Ging het goed? Kon het beter? We zijn altijd kritisch en kijken waar er winst te behalen valt. Maar ook complimenteren we elkaar voor het werk wat we met zijn allen geleverd hebben.
Uiteindelijk komen we binnen lopen op het bureau en pakken een bak koffie. We zitten net op onze plek wanneer het bericht komt wat niemand, nee echt niemand wil horen; 'jongens... het kindje heeft het niet gered...'

Er valt een stilte op de normaal altijd zo rumoerige afdeling. De meeste slikken twee keer en gaan stilletjes door waar ze mee bezig zijn. Iedereen heeft er zo zijn eigen gedachten bij. Die ene collega die net vader is geworden en ongewild zichzelf verplaatst in die situatie. Of die andere, net iets oudere collega, die inmiddels opa is en denkt aan zijn eigen kleinkinderen die hij net voor de dienst nog vrolijk gedag zei. Zo’n bericht doet pijn, niet alleen bij de naasten van het kindje, maar ook bij ons.

Ook bij mij schiet er van alles door mij heen; Ik ben dan zelf geen vader of opa, maar wel een trotse oom van twee fantastische kids. Je zal het bericht maar krijgen... Die arme ouders. De familie. De kennissen, de vrienden, maar vooral en bovenal het kindje wat nog een heel leven te gaan had, maar niet eens de kans heeft gekregen om te leren lopen… Maar ook denk ik terug aan alles wat we die avond om onze oren kregen. De onvrede omdat je er niet door kon. De boosheid omdat je om moest rijden. De agressiviteit omdat je moest wachten. De brutaliteit omdat je vind dat je belangrijker bent dan de rest... Maar, twee ouders zijn die avond het meest kostbare bezit wat ze hadden kwijt geraakt... Één klap veranderde hun hele leven...

En dáár hoort het uiteindelijk om te draaien. Dat ten minste kleine beetje respect naar die mensen die de grootste nachtmerrie van hun leven te verwerken krijgen.

Nee, het draait die avond niet om ons, wij redden ons wel. Het draait die avond niet om jezelf, jij komt als het goed is wel thuis en geniet hooguit een uurtje minder van je weekend. Nee, het draait die avond alleen om de betrokkenen van dit ongeval. Die wij de hulp willen bieden die zij verdienen. Die wij de ruimte willen geven om met de emoties om te gaan. En daarom lieve mensen.. dáárom is die snelweg dicht!

Eenmaal thuis vertel ik wat er die avond allemaal gebeurd is. Ik schrijf dit bericht, probeer het naast mij neer te leggen en ga slapen, want morgen... morgen moeten we er gewoon weer staan, morgen heeft ú misschien wel onze hulp nodig want morgen, ja morgen is er een nieuwe dag, met nieuwe kansen, voor ons allemaal, behalve...''